دکتر زهره انصاری

پدرم دریایی از شعر و ادب را به جانم ریخت . اگر مادرم پافشاری نمیکرد،’’یک دکتر شاعر بهتر از یک شاعر به جامعه کمک میکنه’’ شاید رشته ادبی را انتخاب میکردم. ولی سرنوشت مرا در مسیر دیگری قرار داد و به من توانایی های دیگری داد. مانند هر انسان دیگری من هم با هدفی در این دنیا قرار گرفته ام. کسانی که در زندگیم قرار گرفتند هریک درس بزرگی به من دادند و قهرمانان واقعی زندگی من شدند.

در گذر زمان شعر زندگی به جانم آمیخت. موسیقی غذای روحم شد، آواز آرامش وجودم. هنر وجودم را صیقل داد.

نه شاعرم ؛که معنای شاعر از نوشتار وزین و دلنشین فراتر است. 

حکایت دل مینویسم، گاه به نظم و گاه به نثر .گاه منسجم و گاه گسسته.  قلم بر شعر سپید و منظوم میبرم، که آرامش جانم است. آیینه دل خود میشوم، رازمگو را در پرده میگویم،   و گاه داستانکی مینگارم، شاید امید و آرامش دل دیگری باشد.

انگار دعایی، سحری،وردی، بهتر بگویم عشقی تمام زندگیم با من همراه بوده است. بهترین انسانها حلقه نوری شدند ، آسمان زندگیم را ستاره باران کردند، و به من آموختند انسانیت  راز جاودانگی است.

همچنان باید بیاموزم. تشنه تر از همیشه در پای چشمه معرفت بزرگان میروم. شاگردی میکنم و هر روز چیز نویی می آموزم و میفهمم چقدر کم میدانم….